به نقل از «ایسنا»

خزاعی به «حقیقت» پیام داد

تاریخ انتشار: ۲۱ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۸۹۵۸۲

رئیس سازمان سینمایی در پیامی به شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت»، سینمای مستند را پیشتاز در جنگ روایت‌ها دانست.

به گزارش ایسنا به نقل از ستاد خبری شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت»، در این پیام آمده است: «اگر جهان امروز، جهان تصویرها و نمادهاست، بی‌شک سینمای مستند تجسم عینی و مصداق روشن چنین ادعایی است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

امروزه برای شناخت تاریخ ملت‌ها و تمدن‌ها فقط به اسناد و منابع مکتوب مراجعه نمی‌کنند و جلوه‌ای از بازنمایی فرهنگ و تاریخ‌ ملت‌ها را در آیینه سینمای مستند آنها جستجو می‌کنند. سینمایی که ترجمان هنرمندانه مردم‌شناسی، نحوه زیست و سلوک ملت‌ها و پیروزی و شکست‌های‌ آنها در گذر تندباد حوادث زمانه است. زیرا بر بستر فیلم‌های مستند می‌توان به تحلیل محتوا پرداخت و روایت‌های مستندسازان را به عنوان برگ‌هایی زرین از تاریخ و گنجینه فرهنگی ملت‌ها بازخوانی نمود.سینمای ایران در تاریخ ۱۲۰ ساله خود گنجینه عظیم و ارزشمندی از فیلم‌های مستند در اختیار دارد و هر ساله به مدد هوشمندی و ذوق سلیم مستندسازان بر غنای آن افزوده می‌شود. در رقابت‌های تمدنی و جنگ ادراکی موجود ارزش سینمای مستند به دلیل خصلت حقیقت‌جویانه و روشنگرانه آن دوچندان شده است و هر فیلم به تنهایی می‌تواند سبب کاشت بذر آگاهی و شناخت تازه از موضوعات گذشته و حال گردد.

سینمای ایران در گونه بی‌بدیل مستند با وصف آنچه گفته شد؛ باید بیش از هر زمان دیگری در جهاد تبیین و ثبت حقیقت و نمایش آن به جامعه و نسل جوان نقش‌آفرینی کند و دردمندانه و خیرخواهانه زمینه اصلاح و پیشرفت امور را فراهم سازد. سینمای مستند می‌تواند در جنگ روایت‌ها، پیشگام بوده و ترسیم کننده «روایت اول» بسیاری از وقایع باشد تا ابتکار عمل از دست بدخواهان و مغرضان برای روایت‌های تحریف‌ شده و جعلی خارج شود.همانطور که در پیام سال گذشته به مناسبت ایام برگزاری جشنواره مستند حقیقت تصریح شد، سازمان سینمایی به نمایندگی از مجموعه دولت مردمی سیزدهم برخود فرض می‌داند برای پویایی و اعتلای سینمای مستند، حمایت از روایت‌های خلاقه پیرامون موضوعات و جریان‌های مغفول مانده تاریخی، اجتماعی و سیاسی را در اولویت قرارداده تا ضمن طرح مسائل اساسی کشور، به تصویرسازی دروغین و وارونه نظام سلطه پاسخ متقابل داده شود.

جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» به عنوان کارگاه بزرگ انتقال و اشتراک تجربه، در بستر چنین رسالتی بحمدلله توانسته است به مهمترین رخداد سینمای مستند ایران و منطقه تبدیل شود و منادی فرهنگ، اندیشه ورزی و نگرش محققانه شود. پس امیدوارم سینما حقیقت بازهم بر مدار مطالبات حقیقی، منافع ملی و تاریخی کشور و رشد و ارتقای سینمای مستند گام بردارد تا همزمان با برگزاری جشنواره در تهران، نمایش گزیده‌ای از فیلم‌های جشنواره در سراسر کشور هم بتواند شمیم خوش آگاهی و نشاط را منتشر سازد و ظرفیت‌های معنایی و زیبایی‌شناسانه این سینمای روشنگر را در معرض دید حقیقت‌جویان قرار دهد.»
 

انتهای پیام 

منبع: ایسنا

کلیدواژه: جشنواره سینما حقیقت جشنواره سینما حقیقت دفاع مقدس جام جهانی ۲۰۲۲ قطر شانزدهمین جشنواره سینماحقیقت سینمای مستند روایت ها ملت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۸۹۵۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما به روایت «آپاراتچی»

ایسنا/اصفهان «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل، مردی جوان و ساده است که سواد نوشتن ندارد، اما شور دارد و عاشق سینماست.

فیلم «آپاراتچی» ساختۀ قربانعلی طاهرفر، یکی از فیلم‌های در حال اکران‌ اصفهان است که گیشۀ سینمای ساحل نشان‌ می‌دهد با استقبال اندکی مواجه شده است، من نیز این فیلم ۹۴دقیقه‌ای را به‌تنهایی در سالن عالی‌قاپو نگاه کردم و وضعیت سالن، یعنی صندلی‌های خالی، این موضوع را تأیید می‌کرد. اما جای سؤال دارد که آیا تماشای «آپاراتچی»، محصول سال ۱۴۰۲ که در چهل‌ودومین جشنوارۀ فیلم فجر به نمایش درآمد، وقت تلف‌کردن است؟!

اگر عاشق «سینما» باشید، «آپاراتچی» به یک بار دیدنش (و اگر عاشق‌تر باشید، به چند بار دیدنش!) می‌ارزد؛ آن هم در مقایسه با بسیاری از فیلم‌های پرهیاهو و با بازیگران دهان‌پرکن، اما بی‌کیفیت که طرفدار هم زیاد دارند. «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل است که عاشق سینماست و برای ساختن فیلمی بلند و سینمایی حاضر است هر کاری بکند. او وقتی دیگران معنی کارهایش را نمی‌فهمند به آن‌ها می‌گوید، تا حالا عاشق شدی؟! من عاشق سینما هستم!

اتفاقات این اثر که در جشنوارۀ فجر سال گذشته به دریافت جایزۀ ویژۀ داوران برای «نگاه نو» موفق شد، در روزگار نزدیک به پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ و سال‌های نخست جنگ ایران و عراق بازمی‌گردد. جلیل نقاش ساختمان است که روی بوم هم هنرش را به رخ می‌کشد و مخصوصاً پرتره شهدای عزیزمان را در جنگ ایران و عراق تصویر می‌کند و به دل خانواده‌هایشان تسلایی کوچک می‌بخشد. همین جلیل که عشق بی‌وحدومرزی به سینما دارد و همواره خود را در جشنواره‌های فیلم تصور می‌کند که جوایزی نفیس به دستش می‌دهند، قصد دارد فیلمی بلند و زندگی‌نامه‌ای بسازد.

فیلم جلیل دربارۀ شخصیتی به اسم نوری است. نوری در فیلم قاضی سخت‌گیری معرفی می‌شود. همه مردم از جمله جلیل و همسر و پدر پیرش که در یک خانه زندگی می‌کنند، بدگویی از این قاضی به روزمره‌شان تبدیل شده است. همه معتقدند که نوری دارد جان جوانان وطن را با قضاوت‌های نادرستش پایمال می‌کند. اما در همان ابتدای فیلم، وضعیت نوری دست‌کم در چشم برخی از مردم، از جمله همین جلیل داستان، دگرگون می‌شود. و وقتی نوری یعنی قاضی بدنام به دنبال اتفاقاتی شهید می‌شود، تصمیم می‌گیرد فیلمی از او بسازد و نامش هم بگذارد: «نوری در تاریکی».

اما فیلم‌ساختن در زمانۀ جلیل آسان نیست. پدرش با او مخالفت جدی دارد و سینما را هنری تهی می‌داند که یک مشت آدم فاسد و بی‌دین دور هم جمع می‌شوند تا بقیۀ مردم را هم با ساخته‌هایشان بی‌بندوبار کنند! همین نگاه پدر جلیل، طنز تلخی را به اثر بخشیده است. از طرفی، جلیل را وزارت ارشاد وقت جدی نمی‌گیرد و حاضر به حمایت از او نیست.

فیلم هیچ حامی معنوی و پشتیبان مادی ندارد. خانواده شهید نوری هم با مخالفت‌ها یا خواسته‌های خود به نوعی دیگر مانعی بر سر راه فیلم‌سازی جلیل شیفته و خیال‌پرداز هستند. حالا در ادامه باید دید سرنوشت این فیلم به کجا ختم می‌شود و اگر روی پرده برود، محبوب مردم خواهد شد، چنان‌که جلیل در رؤیا می‌بیند؟!

فیلم‌سازی در میانۀ انقلاب و جنگ

فیلم «آپاراتچی» در حد خود و تا جایی که توان گشودن بال و پر داشته است، داستان بغرنج سینمای ما و البته شیرینی‌های آن و شوریدگی‌های آدم‌هایش را بازتاب می‌دهد. سینمای کشورمان از ۱۳۵۷ شمسی به‌بعد که هنرمندانی نامدار در آن افتخار آفریدند و از این قاب رنگی و اسرارآمیز ما را به جهانیان نشان دادند یا هرکس دیگری که به توان و سلیقه خود آثاری در آن تولید کرده است، آغازش داستانی پیچیده دارد.

سینمای ایران بعد از ۱۳۵۷ شمسی، در میانۀ انقلاب و جنگی زودهنگام پا گرفت و همواره موانع پرشماری از جنبه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بر سر راهش بود. اما سینما زنده ماند، گاهی نیمه‌جان شد و گاهی جان تازه گرفت، اما هرچه بود و نبود به پیش رفت و نشان داد که این دنیای شگفت‌انگیز و پرقدرت شاید سر خم کند و در برخی سالیان منزوی شود، اما از میان نمی‌رود. سینمای ایران همواره عاشقان خودش را داشته است که برای سربلندی این گوشه پهناور از هنر معاصر ایران‌زمین کوشیده‌اند.

به جز اینکه به «آپارتچی» می‌توان نگاهی تاریخی داشت که در آن مقطع، خاص ایرانمان است، این فیلم به رابطۀ پویایی اقتصاد و هنر نیز نگاه خوبی دارد. جلیل و گروه کوچکش یک مانع جدی بر سر راه فیلم‌سازی‌شان دارند و آن هم نداشتن پول کافی و امکانات مادی به‌دردبخور است.

این مسئلۀ جدی است. هیچ هنرمندی در هیچ کجای دنیا نمی‌تواند با شکم خالی و زندگی‌ای که تمامش دغدغه نان باشد، هنری ماندگار به جهان تقدیم کند. گام‌برداشتن در چنین مسیری ازجان‌گذشتگی‌ها می‌خواهد. اگر در تاریخ هنر درنگ کنیم، آثار پراعجازی که هنوز ماندگارند و ما را انگشت‌به‌دهان می‌کنند، یا هنرمندش از خانواده‌ای ثروتمند برخاسته یا نهاد دولتی یا غیردولتی، آن هنرمند را حمایت مالی کرده و دنیایی امن برایش فراهم ساخته است. مردی مثل جلیل که برای فیلم‌سازی و نمایش استعداد هنری خود به فروختن فرش دست‌باف همسرش محتاج است، فرشی که می‌توانست زیرپای آن دو و پدر و بچه‌هایشان باشد، چه سرنوشتی در سینما خواهد یافت؟

انتهای پیام